Wo de Ostseewellen trecken an den Strand,
wo de gele Ginster bleuth in'n Dünensand,
wo de Möwen schriegen grell in't Stormgebrus,
dor is mine Heimat, dor bün ick tu Hus.
Welln- un Wogenruschen weern min Weegenleed,
un de hogen Dünen seg'n min Kinnertied,
seg'n uck mine Sehnsucht, un min heit Begehr:
in de Welt tau fleigen öwer Land un Meer.
Woll het mi dat Leben dit Verlangen stillt,
het mi allens gewen, wat min Hart erfüllt,
allens is verswunnen, wat mi quält un drew,
hev nu Freden funnen, doch de Sehnsucht blev.
Sehnsucht na dat lütte, stille Inselland,
wo de Wellen trecken an den witten Strand,
wo de Möwen schriegen grell in't Stormgebrus,
denn dor is min' Heimat, dor bün ick tu Hus.